Ρε Κώτσιρα, τι κάνεις εδώ;

Ο Αστέρας δεν στέλνει συχνά παίκτες στην Εθνική. Δεν είναι για παράδειγμα - τουλάχιστον ακόμη - ένας Πανιώνιος που και σε αυτή την αποστολή, όπως και σε προηγούμενες, όπως πιθανότατα και στις επόμενες θα έχει ποδοσφαιριστές που λογίζει ως δικούς του. Ακόμη και όταν δεν είναι τέτοιοι.

Ο Αστέρας είναι μια ομάδα που στέλνει πολύ συχνά ποδοσφαιριστές του στις μικρές Εθνικές. Αλλά στην Ανδρών έχει στείλει τον Μανιά πριν αρκετούς μήνες. Και τώρα τον Κώτσιρα. Ο Αστέρας, όμως, είναι μια ομάδα που ακόμη και αν δεν στέλνει ποδοσφαιριστές στην Ανδρών, τούς στέλνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι πιο πολύτιμο!

Αμέσως - αμέσως αν μετρήσει κανείς, σε αυτούς τους 22 της Εθνικής του Αναστασιάδη, οι τέσσερις είναι δικοί του. Εντελώς δικοί του. Φορτούνης, Μπακασέτας, Κουρμπέλης και πλέον Κώτσιρας. Δεν πέρασαν απλώς και μόνο κάποια στιγμή από τον Αστέρα. Ο Αστέρας τους πίστεψε, τους μεγάλωσε, τους έδωσε ευκαιρία, τους ανέδειξε, τους έστειλε στην Εθνική, σε συλλόγους και ποιος ξέρει πού αλλού.

Αυτό, τα όσα κάνει ή μπορεί να κάνει η ομάδα, είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής. Συγκεκριμένα για τον Κώτσιρα, λοιπόν, είναι ένα παιδί που πια βαδίζει στα 27 χρόνια του και ακόμη τον μαθαίνουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια τον μαθαίνουν, διότι εμείς στο αρκαδικό ποδόσφαιρο τον γνωρίζαμε.

Γνωρίζαμε γιατί ενώ ξεχώριζε από τότε που πέρασε από τις ακαδημίες του Αστέρα, δεν είχε τη δυνατότητα (όχι την ικανότητα), να μείνει. Γνωρίζαμε γιατί προκειμένου να μπορεί να κάνει αυτό που τόσο λάτρευε, να παίζει ποδόσφαιρο, έμενε κολλημένος στο τοπικό. Παρά το γεγονός ότι 10 λεπτά αρκούσαν για να καταλάβει κανείς ότι δεν ήταν για να παίζει εκεί αλλά πολύ ψηλότερα. Το 2011, ο Κώτσιρας ήταν ακόμη 19, σε ένα τοπικό ντέρμπι Φαλαισία - Δόξα Μεγαλόπολης ένιωσα σαν υποχρέωση να τον ρωτήσω... συγνώμη ρε φίλε, αλλά τι κάνεις εδώ;

Εγώ δεν ήξερα, εκείνος ήξερε πολύ καλά. Γνώριζε πολύ καλά γιατί έπρεπε να είναι εκεί, το είπε άλλωστε πολύ αργότερα όταν στο πρώτο του γκολ με τον Αστέρα, βουρκωμένος το αφιέρωσε στον πατέρα του εκεί ψηλά. Ένας άνθρωπος, όμως, που έχει τη δύναμη να κάνει αυτό, να στηρίξει τους ανθρώπους του σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, σίγουρα έχει τη δύναμη να κάνει και αυτό που τελικά οδήγησε τον Κώτσιρα σε αυτή τη δικαίωση.

Δουλειά, περισσότερη από όση βάζει ο νους για να μην χαθεί άλλος χρόνος από τότε που πήγε στον Αστέρα, επιμονή και πίστη. Ο Κώτσιρας είναι η απόδειξη ότι μια καριέρα δεν τελειώνει οπωσδήποτε στα 22 και στα 23, αν μέχρι τότε δεν έχεις παίξει. Δεν τελειώνει αν στα 26 ακόμη σε μαθαίνουν. Τελειώνει μόνο όταν το αποφασίσεις εσύ...

Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα παράδειγμα όχι ποδοσφαιρικό. Αυτό είναι κάτι που αφορά τελικά λίγους ή σίγουρα πολύ λιγότερους από το γενικό σύνολο. Είναι ένα παράδειγμα κοινωνικό. Έχει μεγαλύτερη αξία. Είναι η απόδειξη πως εφόσον αξίζεις και εφόσον το προσπαθείς, δικαιώνεσαι. Μπορείς να φτάσεις ακόμη και μέχρι την Εθνική ομάδα των Ανδρών. Το λες για τον Κώτσιρα και με όσα πέρασε νιώθεις ότι το πέτυχες εσύ ο ίδιος!

Θα τα καταφέρει ο Γιάννης στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα; Κανείς δεν το ξέρει. Από εμάς. Διότι ο ίδιος, μπορεί και να το ξέρει!